زمزمه ها

 

1

آرام ای دوست، آرام

باش تا بیاویزم بادبانم را،

باش تا بیاید باد، به قایق نششسته به آبم.

-( که نیلوفران آبی را ماند به ریسمان ساقه ای لنگرآویخته )-

تا در یا آرام است و  موج آرام

سکان همه نقش های ترا، بر مدار زنده ماندنم به گردش خواهم آورد

از لحظه ها را ، ازدم ها را.

وبه آفتاب و آب که فشرده نگاههای تو هستند ، دل میبندم.

مرا امیدی باش ناامید، تا صدف خالی دریا گشتنم را

بگمان مرواریدی،

آذین گوشهای تو گردانم.

2

اگر بهار باشد و منهم باشم

از باغچه کنار اطاقم ، گل باقلا برایت میچینم

تاسوغات دستهایت کنم که گفتی،

میدانم هرگز بسویم باز نخواهی گشت.

وباز گشت من،

بازگشتنی به مهر خواهد بود

مهری که تو داشتی، مهری که تو کاشتی.

و ترا که شکل آئینه های من هستی ،

از بهت همه تصویر ها خواهمت خواست

که همه خواستنهای من هستی.

وانگاه دستهایمان را، که در خالی خلئی را هست

به گرو خارها می نهیم، تا ماراواسطگی باشند با گلها.

نه از رفتن و نه از باز آمدن پر حرفی خواهیم کرد،

که سکوت بلا گردان شب است

و ما تاریکی را پذیرا شده ایم که با خود روشنائی داریم.

در باغچه کوچکمان فردا رانشاء میکنیم

تا دستهایمان به سرگردانی نگرایند ،وقتی دیگران،فردا را احتکارکنند،

به انبارهای قارونیشان.

و تو بافردا، با همیشه خواهی رست، در چتر سایه من

3

ای لطیف ای سبز

بازگشت من ،عجب بازگشتنی خواهد بود.

وانگاه به آسودگی مردم چشمهائی را مینگرم

که به تعجیل نمی اندیشند.

چه مرا فرصتی است پاک،

تا پیوند مردم چشمهای تو گردم.

   بهمن سال چهل و پنج  تهران