هاشم افسریان خاطرات و شعر ها
بازگوئی خاطرات تا پیرسالی، ازمشهد قدیم تا کرمان آن سال ها، از هنرهای تزئینی تا هواپیمائی ملی و ماهان، از ناگفته ها تا گفته هاهاشم افسریان خاطرات و شعر ها
بازگوئی خاطرات تا پیرسالی، ازمشهد قدیم تا کرمان آن سال ها، از هنرهای تزئینی تا هواپیمائی ملی و ماهان، از ناگفته ها تا گفته هادرباره من
با خودم گفته بودم که اگر حالی باشد ، قلمی میزنم ، که حجت است برای بودن، باز شناسی تازه ایست از خود و محیط ، یعنی که خود را محک زدن در برابر محیط ، و نه چنان تازه بلکه از چشم دور افتاده که داشت فراموشت میشد ، محیطی تازه برای چشم و دل تازه ئ من وگر نه همان است که بود .
ادامه...
آمار : 110752 بازدید
Powered by Blogsky
دعوت
تو بیا خانه ی کوچکمان را،
با دو پیچک و یکی فواره که برقصد در باد ، به گلستانی تبدیل کنیم.
و کنار سفره،
بنشینیم آن چنان ساده،
که کودک ها، هوس خوردن نان و نمک سفره مارا بکنند.
و تو بخشنده تر ازچشمه رود
و تو روشن تراز آئینه صبح
لقمه های نان را
بتساوی،بین کودک ها تقسیم کنی
و بگوئی،
که بیا باز فراموش کنیم
که سر سفره ما
نانی بود.
تابستان 47 تهران
دعوت منو یاد اون شعر احمد شاملو انداخت که میگه
ای کاش می توانستند از آفتاب یاد بگیرند
که بی دریغ باشند در دردها و شادیهاشان حتی با نان خشکشان
و کاردهایشان را جز از برای قسمت کردن بیرون نیاورند .
با تشکر