هاشم افسریان خاطرات و شعر ها
بازگوئی خاطرات تا پیرسالی، ازمشهد قدیم تا کرمان آن سال ها، از هنرهای تزئینی تا هواپیمائی ملی و ماهان، از ناگفته ها تا گفته هاهاشم افسریان خاطرات و شعر ها
بازگوئی خاطرات تا پیرسالی، ازمشهد قدیم تا کرمان آن سال ها، از هنرهای تزئینی تا هواپیمائی ملی و ماهان، از ناگفته ها تا گفته هادرباره من
با خودم گفته بودم که اگر حالی باشد ، قلمی میزنم ، که حجت است برای بودن، باز شناسی تازه ایست از خود و محیط ، یعنی که خود را محک زدن در برابر محیط ، و نه چنان تازه بلکه از چشم دور افتاده که داشت فراموشت میشد ، محیطی تازه برای چشم و دل تازه ئ من وگر نه همان است که بود .
ادامه...
آمار : 110683 بازدید
Powered by Blogsky
شِکوِه
سبزینۀ گلدانِ دلم تر میشد
دربارشِ بارانِ نگاهش، که کَرَم می‌بارید.
گِله از عشق نباشد،
دلِ بی‌صاحبِ من، بی سبب می‌نالید.
هم از این‌روست که هر واژۀ شعر
شِکوِه‌یِ داغِ غمش را دارد.
9 مرداد 93
MESLE HAMISHEH LTIF VA BA AHSACE MOVAFAGH BASHI
سبزینه گلدان دلم، خیس ز راهش.
دربارش باران نگاهش .
از عشق گله ای نیست ولی این دل و آهش.
هر بیتک او شد گله از زلف سیاهش.
ممنون دائی جان.