شِکوِه
سبزینۀ گلدانِ دلم تر میشد
دربارشِ بارانِ نگاهش، که کَرَم می‌بارید.
گِله از عشق نباشد،
دلِ بی‌صاحبِ من، بی سبب می‌نالید.
هم از این‌روست که هر واژۀ شعر
شِکوِه‌یِ داغِ غمش را دارد.
9 مرداد 93
(1 لایک)
تاریخ ارسال: سه‌شنبه 14 مرداد 1393 ساعت 13:06 | نویسنده: هاشم افسریان
| چاپ مطلب
درباره من
با خودم گفته بودم که اگر حالی باشد ، قلمی میزنم ، که حجت است برای بودن، باز شناسی تازه ایست از خود و محیط ، یعنی که خود را محک زدن در برابر محیط ، و نه چنان تازه بلکه از چشم دور افتاده که داشت فراموشت میشد ، محیطی تازه برای چشم و دل تازه ئ من وگر نه همان است که بود .
دسته‌ها
پیوندها
جدیدترین یادداشت‌ها
آمار
- بازدیدکنندگان: 33430
دربارش باران نگاهش .
از عشق گله ای نیست ولی این دل و آهش.
هر بیتک او شد گله از زلف سیاهش.
ممنون دائی جان.