یاد فردا‌ها

تا که از روزنه چشم تو اندوه دمید،

همه اندوه شدم.

لالۀ داغ دل کوه شدم.

چو تو لبخند زدی

و گل ناز نگاهت بشکفت،

چهره‌ام، در بلور رخ مهتابی تو، می‌خندید،

و دلم،

چه غریبانه به یاد، غم تنهائی فردایش بود.